Neden erkek sporu olarak görülen güreşi seçtiniz?

Aslında ben seçmedim. Meskenim spor salonuna yakındı. Güreşe bir arkadaşım gidiyordu. Türkiye beşincisi olmuştu. O yönlendirdi.

İlk başladığınızda ailenizin reaksiyonu ne oldu?

Özellikle ağabeyim çok karşıydı. Ağabeyim de eski judocu. Güreş salonu üst, judo salonu da alt kattaydı. Benim mayo giyecek olmam, yarışlara katılacak olmam, idmanlar falan onun gözünde çok büyüyordu, kabullenemiyordu. İdmanlara zımnî gizli gidiyordum. Arkadaşlarıma idman çantamı veriyordum, onlar götürüyorlardı. Daima bir tedirginlik halindeydim. Elde ettiğim muvaffakiyetlerde bile gururlu hissedemiyordum. “Acaba bir şey diyecekler mi, bir şey olacak mı, beni geri alacaklar mı” diye düşünüp tedirginlikler yaşıyordum.

Çok kısa müddette arka arda gelen büyük başarılardan sonra mı ailenizin takviyesi geldi?

Şehit Zafer Kılıç’ın isminin verildiği okuldan mezunsunuz. Bu sizi nasıl motive etti?

Zafer Kılıç’ın kızı Ecem, benim kız kardeşimin sınıf arkadaşıydı. Daima görüşürdük. Birinci spor lisesi açıldı ve ismi de Zafer Kılıç oldu. Branşlaşmam, antrenmanlarıma devam etmem orada gerçekleşti. İlerlememde okulumun dayanağı çok büyük. Hem çok yakından tanıdığımız arkadaşımızın babasının ismi olması, hem de vatanı için şehit düşmesi bize farklı hisler hissettiriyordu. Benim de ülkem için muvaffakiyet elde etmemde büyük bir motivasyon oldu. “Ben de bayrağımızı dalgalandırmalıyım” diye düşünüyordum. Bizim için o ulusal his, o bayrak sevdası okulumda daha arttı. Benim için çok manalı. Birebir gayeye farklı biçimde hizmet etmek üzere. ‘Siirt’ten güreşle çıktım’

İlk katıldığınız şampiyonada Türkiye şampiyonu olmayı bekliyor muydunuz?

Ben de bu kadar başarılı olacağımı düşünmüyordum. Lakin antrenörüm yetenekli olduğumu söylüyordu. İlerleyeceğimi o görmüştü. Babamla konuşması, müsaade alması, benim birinci Türkiye şampiyonasına gitmem, şampiyon olarak dönmem, bu işe artık büsbütün başlama noktam oldu.

Siirt’ten birinci çıkışınız güreşle mi oldu?

Evet, 15 yaşındaydım. Yalova’ya gittim. Birinci yolculuğumdu ve çok uzun sürdü. Otobüsle 24 saatte gittik. Tarifsiz heyecanlanmış ve hiç uyumamıştım. Tüm yol gözümü bile kırpmadım. Hatırlıyorum da bana otobüste “Evin uyumadın mı” diyorlardı. Ben hâlâ pencereden dışarıyı izliyordum.

Bir yıl içinde büyük muvaffakiyetler kazandınız…

Başladıktan iki ay sonra Türkiye şampiyonu oldum.

“BENİM İÇİN EN KOLAY OLANI MİNDERDE GAYRET ETMEKTİ”

Nasıl bu kadar kısa vakitte oldu?

Güreş için doğmuşum. Ancak tıpkı vakitte küçüklüğümden beri daima hırslıydım. Kalabalık bir aile olduğumuz için ben daima aileme kendimi kanıtlamak istiyordum. Benden küçük kardeşimle bir büyük abimin dersleri çok güzeldi ve çok takdir görüyorlardı. Bu mevzuda geride kalmak beni üzüyordu. Yani kendimi göstermem lazımdı, bir şey yapmam gerekiyordu. O hırsla çok çalışıyordum ve hiç yorulmuyordum. O nedenle bunun da bir tesiri olduğunu düşünüyorum.

Kadın güreşinde Türkiye’ye birinci Avrupa şampiyonluğunu siz getirdiniz. Bu büyük muvaffakiyet ne hissettirdi?

Bizim bayan güreşinde hiç Avrupa şampiyonumuz yoktu. Bunu birinci final karşılaşmasına kaldığımda antrenörüm söyledi. “Kadınlarda hiçbir kategoride Avrupa şampiyonumuz yok. Kazanırsan, birinci olacaksın” dedi. Her gittiğim turnuvadan, maçtan, karşılaşmadan şampiyonlukla dönmüştüm. Hiç kaybetme hissini yaşamamışım. O nedenle “Burada da farklı bir şey olmayacak” diye düşündüm. O denli de oldu ancak kaybettikten sonra büyük bir iş başardığımı anladım. Ben sahiden birinci olmuştum. Bir karşılaşmada kaybediyorsunuz ve sizi minderden kaldıramıyorlar.

Hisleriniz neydi o anda?

Şampiyon olduktan bir yıl sonraki Avrupa şampiyonasıydı ve yarı finaldi. Ne ben ne de kadrom kaybedeceğime ihtimal veriyorduk. Herkesin gözünde yenilmez üzereydim. Maç 6 dakika sürüyor. Birinci devreyi verdim. İkinci devre de bitiyordu ve ben maçı alamıyordum. “Yok, gerçek olamaz, rüyadayım” diyordum. Hakem son düdüğü çaldı ve o an yere yıkıldım. Hayalde olmak istedim, uyanmak, minderden kalkmak istemedim. Birkaç arkadaşım minderden almaya çalıştı. Sonra bir antrenörümüz kaldırdı beni, sırtına aldı. “Hayır, çıkmak istemiyorum minderden. Bir daha güreşeceğim” diyordum. Hiç kabullenememiştim.

Kaybetme hissiyle barıştınız mı?

Tekrar maça gittiğimde kaybetme ihtimali beni çok korkutmaya başladı. Fakat onun gerisinden gerçekleşen Dünya şampiyonasında birinci dünya üçüncülüğü tekrar bana nasip oldu. Lakin hâlâ keyifli değildim. 2016’ya kadar Avrupa şampiyonu olamadım.

Peki 2016’da şampiyonluk nasıl geldi?

Bu altı yılda şampiyonluk benim için çok daha değerli olmaya başladı, başarılarımın gözümdeki kıymeti arttı. Hiç kaybetmeseydim, şu anda büyüklere devam etmeyebilirdim.

Yine altı yıl sonra 2022’de büyüklerde Avrupa şampiyonu oldunuz. Manası neydi?

Büyükler kategorisi süreci biraz durağan geçti. Profesyonel atletlerle karşılaşıyordum ve yaşım küçüktü. Çok fazla güç ve deneyim farkı vardı. İmkânsız geliyordu. Sonra kürsüde yer almaya başladım. Büyüklerde birinci madalyamı dünya üçüncülüğü ile 2017’de aldım. Benim ve arkadaşlarım için büyüklerde Avrupa şampiyonluğu, dünyada madalya almak mucize üzereydi. Baktık ki onu da başarıyoruz. Başlarda üçüncülük, ikincilik oluyordu. 2016’daki üzere tekrar o şampiyonluğu yaşamak istiyordum. Çok tezli gitmiştim, sonunda altın madalyayı kazandım. Bizler için gençlerde madalya almak hayal iken şu anda büyükler kategorisinde Avrupa’nın doruğundayım. ‘Altına çok yakınız’ n 2024 Paris Yaz Olimpiyatları ağustos ayında. Türkiye’ye bayan güreşinde birinci altın madalya gelecek mi? 2020’deki olimpiyatta yalnızca Yasemin abla ile ben katıldık. Tek madalyayı Yasemin abla aldı, ben alamadım. Artık kendi ortamızda “Olimpiyatlarda birinci altını hangimiz alacak?” diye konuşuyoruz. Birinci alan isim yeniden tarihe geçecek. Sahiden hepimiz yakınız buna.

Sizden sonra sporla, güreşle ilgili Siirt’teki algı nasıl değişti?

Ben en tabanından geldim ve şu an gelinen noktayı görünce çok memnun oluyorum. Yalnız Siirt değil, Balıkesir’den, İzmir’den gelen arkadaşlarım var. Hepimizin kıssasında “Kadından güreşçi mi olur” cümlesi geçiyor. Fakat muvaffakiyetler geldikçe evvel ailemde en başta ağabeyim ve babamda sonra etrafımdaki öteki insanlarda, komşularımızda, akrabalarımızda, alışılmış bilhassa erkeklerde bakış açısı değişti. Birinci başlarda kimse bilmiyordu lakin şu anda Siirt’in merkezinde büyük bir spor salonuna adım verildi. Orada yeni sportmenler yetişiyor.

Sizden sonra Siirt bayanlar için güreş kenti oldu diyebilir miyiz?

Evet, katiyetle o denli. Birinci başta beş bireydik. Beşimiz de Türkiye şampiyonasında madalya aldık ve ulusal kadroya davet edildik. Orada bir oluşum başlattık, âlâ bir sistem oturttuk.

Genç kızlardan nasıl geri bildirimler alıyorsunuz?

Adımın verildiği spor salonuna gittiğimde kızların fotoğrafımı ekran resmi yaptığını gördüm. “Seni izliyoruz Meskenin abla, senin üzere olmak istiyoruz. İnşallah bizim ismimizi de salonlara verirler. Biz de bunu başarmak istiyoruz” diyorlar. Toplumsal medyadan iletiler alıyorum. “Benim ailem de müsaade vermiyor Konutun abla, ne yapmam gerekiyor” diye soruyorlar. Parkta gezerken annelere denk geliyorum, “Kızımı senin sayesinde güreşe başlattım” diyenlerle karşılaşıyorum. n

Ne söylemek istersiniz genç kızlara?

Güreşçi olmak zorunda değilsiniz. Spor yapmak zorunda da değilsiniz. Ne yaparsanız yapın, aile, toplum baskısı üzere karşınıza ne kadar zorluk çıkarsa çıksın, tekrar de devam etmelisiniz. Zira bir emeliniz olduğunda bunun kesinlikle bir bedeli oluyor. Ben bu bedelleri ödedim, bu pürüzleri aştım. Bu güç hepimizin içinde var. ‘Zorlukları umursamadan…’

Geri dönüp baktığınızda ne hissediyorsunuz?

Bu gayret, yalnızca minderde verilen bir gayret değil. Aslında benim için en kolayı minderde uğraş vermekti. Onun öncesinde ailemi ikna etmek, küçük, tek minderli bir salonda, güreş ayakkabımız, mayomuz yokken idman yapmak… Lakin hiçbir zorluğu umursamadan sırf muvaffakiyete odaklandım ve artık olduğum yere geldim.

Siirt’e dönmeyi düşünüyor musunuz?

Tabii ki. Bizim kültürümüzde, liseye kadar okursun. Şanslıysan lise ve üniversite okursun. Sonra evlendiriliyorsun. Biz küçükken kardeşlerimle “Meslek sahibi olacağız. Bayanlar ve çocuklara yönelik bir şeyler yapacağız” derdik. Güreşe başladıktan sonra imkânlarımız biraz daha çoğaldı. Şu anda ulaşabileceğimiz insan sayısı ya da bir şeyler yapabilmek için imkânımız da oluştu. Artık hayallerimizi gerçeğe dönüştürmek istiyoruz. Faal sporculuk hayatım bittikten sonra Siirt’te çalışmalarımıza başlayacağız.

Amacınız nedir?

Aslında neye hizmet ettiğimi sonradan fark ettim. Yalnızca aldığımız madalyalarla ya da “Avrupa şampiyonu olayım, olimpiyata gidiyorum, olimpiyatta şampiyon olayım değil bu”. Her muvaffakiyetin gerisinden ulaştığım çocuk ve bayanlar oldu. Onlar benim öykümle cesaretlenmeye başladı. İşte ben onların içindeki umut ateşini yakmak istiyorum. Daha fazla çocuğa, bayana ulaşmak istiyorum. Benim için emel unvan sahibi olmaktan çok öteye geçti, bir bayana daha cüret vermek, umut olmak istiyorum.